Hoi feest
Ellen Deckwitz
.
De laatste tijd lijkt het alsof ik Ellen Deckwitz (1982) regelmatig tegenkom op televisie (Mondo boekenclub) op internet (tijdens de E. du Perronlezing van afgelopen week waar ze als winnaar voor haar bundel ‘Hogere Natuurkunde’ de E. du Perronprijs kreeg) en op de radio. Hierdoor ben ik poëzie van haar gaan (her)lezen en zo kwam ik in mijn boekenkast de bundel ‘Hoi feest’ uit 2012 tegen.
In deze bundel staan bijzondere gedichten. Hoi feest richt zich op mislukte haarverfbeurten, de frustraties van de puberteit, konijnen, de lichamelijkheid van religie en de ruimtelijkheid van het lichaam. Licht van toon en helder van vorm dansen de gedichten je hoofd binnen, tot je midden in de nacht wakker wordt en denkt: ‘Hoi feest?’
Uit de vele titelloze gedichten koos ik de volgende.
.
Het ergste zal zijn
dat je tegen niemand zeggen kan: weet je nog
.
hoe de naden knapten. Je vest in het stuur
van een tegenligger haakte. Slippers van trappers
glipten en nergens een spatiebalk lag
.
om een pauze in te lassen. Schrik door benen bliksemt
als je naar beneden wordt gestoten,
.
weten waarom je nooit vroeg
hoe fel de kleur tussen wiel en grind valt
.
waar te nemen: dat je kan worden toegedekt,
nog steeds onder de wolken bent,
licht kletst op de grond.
.
Geplaatst op 18 oktober 2020, in Dichtbundels, Favoriete dichters, Uit mijn boekenkast en getagd als 1982, boekenkast, dichtbundel, dichter, E. du Perronlezing, E. du Perronprijs, Ellen Deckwitz, frustraties, gedicht, gedichten, gedichtenbundel, haarverfbeurten, helder, herlezen, Hogere natuurkunde, Hoi feest, internet, konijnen, lichamelijkheid van religie, licht, Mondo, Mondo boekenclub, poëzie, poëziebundel, pubertijd, Radio, ruimtelijkheid van het lichaam, televisie. Markeer de permalink als favoriet. 2 reacties.
M Duchamp said: this is a real party, and decided for a readymade
Pingback: Nog een lente | ZICHTBAAR ALLEEN