Categorie archief: Muziek
Waltzing Matilda
Tom Waits
.
Teksten van liedjes hebben vaak een poëtische waarde. Tekstdichters zijn soms ook goede dichters. Een voorbeeld van een poëtische tekst is de tekst van Waltzing Matilda van Tom Waits.
‘Tom Traubert’s blues’, zoals de officiële titel van ‘Waltzing Matilda’ luidt komt van zijn album ‘Small Change’ uit 1976 en is een verwijzing naar een populair Australisch volksliedje waarvan de melodie dan weer van een Schots liedje is. In het nummer van Tom Waits is het een mogelijke verwijzing naar alcoholmisbruik of het spuiten van heroïne, zoals de militairen het noemde tijdens de Vietnamoorlog.
Waltzing Matilda
Wasted and wounded
And it ain’t what the moon did
I got what I paid for now
See you tomorrow
Hey Frank can I borrow
A couple of bucks from you
To go waltzing Matilda waltzing Matilda
You’ll go waltzing Matilda with me
I’m an innocent victim
of a blinded alley
And I’m tired of all these soldiers here
No-one speaks English
And everything’s broken
And my strength is soaking away
To go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You’ll go a waltzing Malitda with me
Now the dogs they are barking
and the taxi cab’s parking
A lot they can do for me
I begged you to stab me
You tore my shirt open
And I’m down on my knees tonight
Old bushmills I staggered
You buried the dagger
Your silhouette window light
To go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You’ll go a waltzing Matilda with me
Now I’ve lost my St. Christopher
Now that I kissed her
And the one-arm bandit knows
And the maverick Chinaman
with the cold-blooded sigh
And the girls down by the striptease shows go
Waltzing Matilda, waltzing Matilda
You’ll go a waltzing Matilda with me
No I don’t want your sympathy
Fugitives say
that the streets aren’t for dreaming now
Manslaughter dragnet
and the ghost that sells memories
Want a piece of the action anyhow
Go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You’ll go waltzing Matilda with me
And you can ask any sailor
And the keys from the jailor
And the old men in wheelchairs know
That Matilda’s the defendant
She killed about a hundred
And she follows wherever you may go
Waltzing Matilda, waltzing Matilda
You’ll go waltzing Matilda with me
And it’s a battered old suitcase
in a hotel someplace
And a wound that would never heal
No prima donnas the perfume is on
and old shirt that is stained with blood and whiskey
And goodnight to the street-sweepers,
The night watchmen flame-keepers
And goodnight Matilda too
Goodnight Matilda too.
A Poem on the Underground Wall
Simon & Carfunkel
.
Sommige liedjes hebben niet alleen een poëtische tekst of zijn poëtisch van aard, een enkele gaat ook over poëzie zoals het nummer van Simon & Carfunkel uit 1966 ‘A Poem on the Underground Wall’. Dit nummer werd geschreven door Paul Simon en verscheen op het album ‘Parsley, Sage, Rosemary and Thyme’.
Hoewel het nummer maar 1 minuut 52 seconden duurt verteld het liedje een heel verhaal. De anekdote over dit nummer is dat de fotoshoot voor de cover van het album op een vroege woensdagochtend (3 uur) werd verpest, omdat de muur van de metro, die ze wilden gebruiken als achtergrond, was bekalkt met allerlei obscene teksten.
.
.
A Poem On The Underground Wall
.
The underground is closing soon,
And in the dark deserted station,
Restless in anticipation,
A man waits in the shadows.
.
His restless eyes leap and scratch,
At all that they can touch or catch,
And hidden deep within his pocket,
Safe within its silent socket,
He holds a colored crayon.
.
Now from the tunnel’s stony womb,
The carriage rides to meet the groom,
And opens wide and welcome doors,
But he hesitates, then withdraws
Deeper in the shadows.
.
And the train is gone suddenly
On wheels clicking silently
Like a gently tapping litany,
And he holds his crayon rosary
Tighter in his hand.
.
Now from his pocket quick he flashes,
The crayon on the wall he slashes,
Deep upon the advertising,
A single worded poem comprised
Of four letters.
.
And his heart is laughing, screaming, pounding
The poem across the tracks rebounding
Shadowed by the exit light
His legs take their ascending flight
To seek the breast of darkness and be suckled by the night.
Het kontje, ach hoe aardig
Carlos Drummond de Andrade
.
Nu we dagelijks overspoeld worden door beelden vanuit Brazilië leek het me een goed idee om stil te staan bij één van de bekendste Braziliaanse dichters namelijk Carlos Drummond de Andrade (1902 – 1987) . Hij wordt tot de belangrijkste dichters van Zuid Amerika gerekend en hij heeft op latere leeftijd een reeks prachtige gedichten geschreven over de lichamelijke liefde.
In deze poëzie voel je het plezier waarmee Drummond de Andrade ze geschreven heeft. Deze ‘erotische’ gedichten zijn postuum verschenen. Dit kwam omdat de dichter ze tijdens leven niet wilde publiceren in de angst dat ze als pornografisch zouden worden gezien. Pornografisch zijn ze allerminst, erotisch des te meer.
De bundel ‘O Amor Natural’ werd in het Nederlands vertaald door August Willemsen in de bundel ‘De Liefde, Natuurlijk’ en Hedy Honigman baseerde een gelijknamige documentaire over de erotische poëzie op deze bundel.
.
De gedichten van ‘O Amor Natural’ zijn vertaald naar muziek door Georgia Dias en Boca. De muziek kun je beluisteren op https://myspace.com/amornaturalboca/music/songs
.
Het kontje, ach hoe aardig
.
Het kontje, ach hoe aardig.
Lacht altijd, nooit tragisch
Kan niet schelen wat
van voren zit. Het kontje is zichzelf genoeg.
Is er nog meer? Misschien de borsten.
Nou-moppert het kontje-die jongens
hebben nog heel wat voor de boeg
Het kontje is twee tweelingmanen
in een bolrond wiegen. Loopt vanzelf
in zijn lieftallige cadans, zijn wonder
twee in een te zijn, volledig.
Het kontje, vermaakt zich
in zijn eentje. En bemint.
In bed beweegt het. Bergen
rijzen, dalen. Golven slaan
op grenzeloze kust.
Daar gaat het kontje, lachend. Blij.
met de streling er te zijn, te schommelen.
Harmonieuze sferen hoog boven de chaos.
Het kontje is het kontje,
een rondje.
.
One
U2
.
Er zijn liedteksten die als een gedicht aanvoelen, waarvan je bij beluistering niet een, twee, drie weet waar ze nu precies over gaan. Dat heb ik bij het nummer ‘One’ van U2. Omdat ik nieuwsgierig was ben ik eens gaan zoeken en wat blijkt? One is een bijzonder nummer van U2.
Als derde single van het album ‘Achtung Baby’ kwam het uit in 1992. Het nummer nam de spanningen weg tussen Bono en The Edge aan de ene kant en Larry Mullen jr en Adam Clayton aan de andere kant die er waren over de te varen koers. De eerstgenoemden wilde de kant van de elektronische en dancemuziek kant op en de laatstgenoemden wilden aan de oude U2 stijl vast houden. Fans beschouwen One dan ook als het nummer dat U2 redde.
Persoonlijk vind ik de versie met Mary J. Blige ook erg fraai maar voor de echte U2 fans is natuurlijk maar één uitvoering de beste.
Maar waar gaat ‘One’ over?
‘One’ kan op veel verschillende manieren worden geïnterpreteerd. De meest eenvoudige interpretatie zegt dat het gaat over twee mensen die van elkaar houden, maar elkaar toch pijn doen. Dit heeft te maken met de slechte relatie tussen Bono en zijn vader en de dood van zijn moeder, toen hij 14 was. In een interview zei Bono over het schrijven van ‘One’: “Er gebeurde in die tijd veel in mijn hoofd. Ik dacht na over vergeving en de band tussen vader en zoon.”
Een andere interpretatie is minder autobiografisch. In een interview met de Los Angeles Times in 1993 zegt Bono: “Het is een nummer over samenkomen, maar niet het oude hippie-idee van “Let’s all live together”. Eigenlijk is het juist het tegenovergestelde. We zijn één, maar niet hetzelfde. Het zegt niet dat we bij elkaar willen komen, maar dat we dat moeten, om te overleven. Het herinnert ons er aan dat we geen keuze hebben.”
Hoe dan ook, het blijft een intrigerende tekst, oordeel zelf.
.
One
.
Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you now
You got someone to blame
You say…
.
One love
One life
When it’s one need
In the night
One love
We get to share it
Leaves you baby if you
Don’t care for it
.
Did I disappoint you
Or leave a bad taste in your mouth
You act like you never had love
And you want me to go without
Well it’s…
.
Too late
Tonight
To drag the past out into the light
We’re one, but we’re not the same
We get to
Carry each other
Carry each other
One…
Have you come here for forgiveness
Have you come to raise the dead
Have you come here to play Jesus
To the lepers in your head
.
Did I ask too much
More than a lot
You gave me nothing
Now it’s all I got
We’re one
But we’re not the same
Well we
Hurt each other
Then we do it again
You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I can’t be holding on
To what you got
When all you got is hurt
One love
One blood
One life
You got to do what you should
One life
With each other
Sisters
Brothers
One life
But we’re not the same
We get to
Carry each other
Carry each other
.
One…life
.
One
.
Er zijn drie versies van de videoclip van ‘One’ deze is gemaakt door Anton Corbijn
Gedicht als inspiratie voor song
Cucurucu
.
Donderdagochtend was singer-songwriter Nick Mulvey bij de ochtendshow van Giel Beelen. Zijn nieuwste single Cucurucu is, zo vertelde hij, een combinatie van een gedicht van D.H. Lawrence en een kinderrijmpje dat zijn moeder vroeger voor hem zong.
Het gedicht van D.H. Lawrence heet ‘Piano’ en dat kun je hieronder lezen.
.
Piano
.
Softly, in the dusk, a woman is singing to me;
Taking me back down the vista of years, till I see
A child sitting under the piano, in the boom of the tingling strings
And pressing the small, poised feet of a mother who smiles as she sings.
In spite of myself, the insidious mastery of song
Betrays me back, till the heart of me weeps to belong
to the old Sunday evenings at home, with the winter outside
And hymns in the cosy parlour, the tinkling piano our guide.
So now it is vain for the singer to burst into clamour
With the great black piano appassionato. The glamour
Of childish days is upon me, my manhood is cast
Down in the flood of remembrance, I weep like a child for the past.
.
En dit is wat Nick Mulvey ervan heeft gemaakt.
.
.
Met dank aan Youtube en 3FM
Hoop
Lift every voice and sing
.
Hoop vind ik een mooi begrip, een mooi woord ook. Het straalt optimisme en positiviteit uit. Toen ik gisterochtend een artikel las over Maya Angelou (waarover ik gister schreef naar aanleiding van haar overlijden) kwam ik het volgende stukje tegen:
“De kracht van het woord ontdekte ze (Maya Angelou) in 1940, tijdens een ceremonie ter afsluiting van haar lagere school. Een klasgenootje droeg daar het ‘negervolkslied’ voor, een gedicht van James Weldon Johnson. Wij zijn een weg gegaan die nat is van tranen, wij hebben ons een weg gebaand door het bloed van doden.”
Nieuwsgierig geworden naar dit gedicht zocht ik op de titel en kwam de Wikipedia pagina tegen met de tekst en de historie.
‘Lift every voice and sing’ is geschreven door James Weldon Johnson (1871 – 1938) in 1900 en voor het eerst gereciteerd door 500 schoolkinderen van de gesegregeerde Stanton School. Johnson schreef het gedicht als introductie van zijn gast Booker T. Washington (ter gelegenheid van het vieren van de verjaardag van Lincoln). In 1905 werd het gedicht door zijn broer John Rosamond Johnson op muziek gezet.
Door de jaren heb is het gedicht en het lied bekend geworden als ‘The negro National Anthem’ en werd door veel zwarte Amerikanen uitgevoerd waaronder Stevie Wonder, Anita Baker en Bobby Brown.
In de autobiografie ‘I know why the caged bird sings’ van Angelou wordt het lied gezongen door studenten en publiek bij haar afstuderen.
Een heel bijzondere versie van dit lied is de uitvoering van Al Green en Deniece Williams, bijgestaan door onder andere Roberta Flack. Persoonlijk hou ik enorm van de hoop die gospel en soulmuziek in zich bergt, bij deze uitvoering komt dat bijzonder sterk naar voren.
.
Lift every voice and sing
Lift every voice and sing
Till earth and heaven ring,
Ring with the harmonies of Liberty;
Let our rejoicing rise
High as the listening skies,
Let it resound loud as the rolling sea.
Sing a song full of the faith that the dark past has taught us,
Sing a song full of the hope that the present has brought us,
Facing the rising sun of our new day begun
Let us march on till victory is won.
Stony the road we trod,
Bitter the chastening rod,
Felt in the days when hope unborn had died;
Yet with a steady beat,
Have not our weary feet
Come to the place for which our fathers sighed?
We have come over a way that with tears has been watered,
We have come, treading our path through the blood of the slaughtered,
Out from the gloomy past,
Till now we stand at last
Where the white gleam of our bright star is cast.
God of our weary years,
God of our silent tears,
Thou who has brought us thus far on the way;
Thou who has by Thy might Led us into the light,
Keep us forever in the path, we pray.
Lest our feet stray from the places, our God, where we met Thee,
Lest, our hearts drunk with the wine of the world, we forget Thee;
Shadowed beneath Thy hand,
May we forever stand.
True to our God,
True to our native land.
.
Ik kan de video hier niet delen maar je kunt hem vinden op: https://www.youtube.com/watch?v=cwWhu8tw4nU
Met dank aan Wikipedia
Suzanne Vega
Poëzie in muziek
.
De zangeres Suzanne Vega is vooral bekend als zangeres van hits als ‘Luka’, ‘Tom’s diner’ en ‘Left of center’. Wat minder bekend is, is dat ze ook gedichten schrijft en verhalen.
Zo verscheen van haar in 1999 het boek “The Passionate Eye: The Collected Writing of Suzanne Vega” met daarin verhalen, herinneringen, gedichten en songteksten. Op haar officiële website is zelfs een pagina besteed aan gedichtjes uit haar jeugd. Daar kun je al lezen dat ze op zeer jonge leeftijd talent had voor taal.
Haar jeugdpoëzie staat op http://www.suzannevega.com/suzannes-childhood-poems/
Maar ook in de teksten van haar liedjes blijkt een poëtisch taalgevoel. Hieronder de tekst van een van haar grootste hits Luka.
.
Tom’s Diner
I am sitting
In the morning
At the diner
On the corner
I am waiting
At the counter
For the man
To pour the coffee
And he fills it
Only halfway
And before
I even argue
He is looking
Out the window
At somebody
Coming in
“It is always
Nice to see you”
Says the man
Behind the counter
To the woman
Who has come in
She is shaking
Her umbrella
And I look
The other way
As they are kissing
Their hellos
I’m pretending
Not to see them
Instead
I pour the milk
I open
Up the paper
There’s a story
Of an actor
Who had died
While he was drinking
It was no one
I had heard of
And I’m turning
To the horoscope
And looking
For the funnies
When I’m feeling
Someone watching me
And so
I raise my head
There’s a woman
On the outside
Looking inside
Does she see me?
No she does not
Really see me
Cause she sees
Her own reflection
And I’m trying
Not to notice
That she’s hitching
Up her skirt
And while she’s
Straightening her stockings
Her hair
Has gotten wet
Oh, this rain
It will continue
Through the morning
As I’m listening
To the bells
Of the cathedral
I am thinking
Of your voice…
And of the midnight picnic
Once upon a time
Before the rain began…
I finish up my coffee
It’s time to catch the train
.
WAK festival Den Haag
Week van de Amateurkunst
.
Van 17 tot en met 25 mei is de week van de amateurkunst. In dit kader organiseren Margreet Schuemie (van de CultuurSchakel Den Haag) en Geraldina Metselaar (eigenaar van communicatiebureau GMtekst) op 17 mei een festival in het hofje van Wouw in Den Haag. Dit festival is gratis te bezoeken en begint om 14.00 uur (tot 16.00 uur).
Ik zal op dit festival mijn gedichten ten gehore brengen. Maar ik ben natuurlijk niet de enige. Wie treden er allemaal op?
Dichters: Simon Mulder, Antoinette Sisto, Paulina Vanderbilt, Luuk Imhann en Martijn Breeman.
Muziek is er van: Schola Cantorum Gregoriana, operettegezelschap ODES, gemengd koor Pepperoni, Popkoor Prins 27, Beheurlijk bekeurlijk en het Haags Kleinkoor.
Poëzie en muziek in de prachtige Hof van Wouw aan de Brouwersgracht 30 in Den Haag (vlak achter het Paard van Troje), wie wil er niet heen?
.
Zanger Rammstein in de poëzie
Till Lindemann
.
Rammstein is een Duitse metalband die naar eigen zeggen “Tanzmetall” produceert, ofwel een synthese van progressive metal, industrial en techno, met enige gothic-invloeden. De zanger van Rammstein, Till Lindemann heeft in 2002 een dichtbundel geschreven met de titel ‘Messer’. Nu wordt ook zijn nieuwe bundel ‘In stillen Nächten’ in een Nederlandse vertaling op de markt gebracht. Op http://messer.skynetblogs.be/ zijn alle gedichten van ‘Messer’ in een Nederlandse vertaling te lezen. Hieronder het gedicht ‘Nebel’ in het Duits en in de Nederlandse vertaling.
.
Nebel
Wenn die Nebel aus den Wiesen steigen
werd ich mir die Haut aufschneiden
zwei Faden unterm Schluesselbein
lass ich das weisse Meer hinein
Ich steche mir die Augen aus
ohne Fenster ist das Haus
schlag mir schoen den Schaedel ein
dann schneit es und mein Hirn friert ein
Ich hacke meine Brust aus Spass
es regnet und mein Herz wird nass
oeffne meine dicken Venen
und schenk dir Straeusse roter Traenen
Ich schneide wie ein Blatt Papier
jeden Tag ein Stueck von mir
leg dir die Teile auf die Stirn
versenke sie in deinem Hirn
bis ich winzig und ganz klein
zieh dann in deinen Koerper ein
Ich werde auf deine Brueste steigen
und mir selbst die Aussicht zeigen
durch die Lippen kriechen muessen
kann ich deine Zunge kuessen
Der Leberfleck auf deinem Bein
soll meine kleine Insel sein
die kleine Narbe wird mein Nest
ich mich an den Haerchen fest
wenn du das blasse Kleid anziehst
und weine wenn du Maerchen liest
.
Nevel
Als nevels uit de velden stijgen
zal ik in mijn huid gaan snijden
twee vadems onder het sleutelbot
de witte vloed naar binnen stormt
Ik steek mijn ogen uit alle twee
het huis heeft nu geen ramen meer
sla me de schedel in, ja dat is fijn
het sneeuwt en vriest nu in m’n brein
Ik hak op mijn borst in als grap
het regent en m’n hart wordt slap
open mijn vette banen vol bloed
schenk je tuilen tranen in rode gloed
Ik snijd als uit een blad papier
dagelijks een stuk van mijzelf hier
leg dan alle delen op je front
laat ze zinken in je hersenmond
tot ik nietig en heel smal
in je lichaam binnenval
Ik zal op je borsten klimmen
me over het uitzicht bezinnen
door je lippen moeten kruipen
om op je tong te kunnen zuigen
Op je been een levervlek
dat wordt mijn basisstek
het kleine litteken mijn nest
je donsharen mijn houvast
als je het bleke kleed aantrekt
en weende als je sprookjes las
.
Programma Ongehoord! zondag 6 april
Morgen is het weer zover
.
Op zondag 6 april (morgen) is er weer een gevarieerd podium van de Stichting Ongehoord!. In samenwerking met de bibliotheek Rotterdam zet Ongehoord! een podium neer in het kader van de maand van de filosofie.
Dus zet je denkbril op en bezoek dit zeer gevarieerde podium. Wie zijn er te zien en te beluisteren?
.
Iris Penning: Singersongwriter/Dichter (1993)
“Je wordt niet oud en wijs als je niet jong en dwaas bent geweest”.
.Gideon Roggeveen (1984)
is theatermaker, columnist, dichter en tekstschrijver. Hij schrijft over het dagelijks leven al zit dat ook vaak helemaal alleen in zijn hoofd.
.
.
Daan Zeijen (21 jaar)
woont in Utrecht waar hij humanistiek studeert. Daan heeft opgetreden bij diverse slams (dit jaar o.m. publieksprijzen bij Bellum Poetica en Festina Lente (voorronde) en een gewonnen voorronde bij de Rhythm & Poetry slam in Delft) en andere evenementen (o.m. Museumnacht in Amsterdam, Literaire Manifestatie in Den Bosch, Dichter bij de Bar in Delft). Hij heeft een voorliefde voor (Noord-Amerikaanse) slam poets en hip-hop. Oh, en dit wordt zijn eerste optreden in Rotterdam!
.
ZICHTBAAR ALLEEN 