Sanne ten Wolde

.

Op de social media volg ik, behalve veel dichters en bekenden, ook een aantal mensen die ik boeiend vind vanuit een ander perspectief. Een van die mensen is Sanne ten Wolde (1990).  Sanne ten Wolde is filosoof en eigenaar van Filosofische Huiskamercafés in Voortgezet Onderwijs en Hogescholen. Een bedrijf in het aanbieden van filosofische huiskamercafés in de school, waar een vaste filosofische barista (zij zelf) een veilige denkplek in de school biedt.

In een artikel in Filosofie Magazine wordt dit als volgt omschreven: Door middel van het gebruik van gelukskoekjes (koekjes met een filosofische vraag erin) wordt een gesprek geopend. In 2024 werd door ten Wolde op de NHL Stenden Hogeschool en het MBO Drenthe College (die samen een campus delen) het eerste filosofische huiskamercafé geopend. Daar kunnen studenten, roostermakers, docenten en conciërges een filosofisch gesprek met elkaar aangaan. Een mooi en waardevol initiatief.

Maar dat ik hier over Sanne een stuk schrijf heeft te maken met het feit dat zij op 1 februari de vierde Remco Ekkers Poëzieprijs won met het gedicht ‘Douane (daarboven)’. De vakjury, bestond dit jaar uit Pauline Durlacher, Jane Leusink en Ronald Ohlsen. De jaarlijkse poëziewedstrijd is een initiatief van de Groningse Schrijversvakschool in samenwerking met Boekhandel Godert Walter. De wedstrijd is opgedragen aan Remco Ekkers (1941-2021), de in 2021 overleden schrijver, dichter, criticus en docent aan de school. Sanne ten Wolde kreeg een oorkonde en een lesblok van de Schrijversvakschool. Het gedicht gaat over haar broer Ruud, die op jonge leeftijd aan kanker overleed.

.

Douane (daarboven)

.

Ik wil waterfietsen met mijn broertje, drie keer met de voetenrond, genoeg.

Koppen bij elkaar als vroeger: “Nee, onmogelijk, niks voor ons

.

Waar ze mens en engelen mengen vinden ze ons slimme jongens.

Applaus. gekraakt, neem de rest van de droom maar vrij.

.

Wij klieren ons een weg door de douane. Kan het land niet zien waar hij vandaan komt

maar hij is er, hij is er, leunend op mijn schouder, grijnzend om mijn Assepoesterige

toverhaast, ha-ha-ha, tijd, lekker mensje aan het spelen meid?

.

Ik zeg: lekker makkelijk praten, jij moest mij maar eens begraven. Hou op te dansen, ter

zake, voordat je straks weer gaat: hoe lacht men een droom zo vol dat hij doorlekt in de

ochtend want ik mis je, stomme levensmaat.

.

Zing als je zo weer weg lijkt onze liedjes uit mijn mond, er is een nummer dat je koffie wil

maar niet van je stoel, ik bedoel ik vergeet ze in mijn eentje. Dus knijp me terug naar hier

en zet je live locatie aan zodat ik me herinner bij het opstaan dat je nooit vertrokken bent.

.