Site-archief
Bij een graf
P.C. Boutens
.
Vanavond is het alweer zover, de 10e editie van Dichter bij de Dood, een prachtig project waarbij dichters voordragen op de begraafplaats Oud Eik en Duinen in Den Haag. Van origine werd deze activiteit georganiseerd op 2 november (Allerzielen wanneer men de gestorvenen herdenkt) maar door interne verschuivingen bij de begraafplaats is dat sinds 2 jaar nu op Allerheiligen, op 1 november. Omdat deze activiteit in het leven geroepen is om de doden te herdenken en stil te staan bij de dood als onlosmakelijk element van het leven hangen we niet zo sterk aan deze datumverwisseling al is het wel jammer.
Maar vanavond dus aan de Laan van Oud Eik en Duinen. Een keur van dichters staan langs een route afgezet met fakkels en bij elke dichter kan geluisterd worden naar twee gedichten; 1 gedicht over een bekende Nederlander die op de begraafplaats ligt in combinatie met het thema en 1 vrij gedicht. Ik zal het gedicht ‘Bij een graf’ voordragen over P.C. Boutens (1970-1943) en het gedicht dat ik schreef over de NAVO top in Den Haag van afgelopen zomer.
De toegang is uiteraard gratis en voor de liefhebbers is er een gratis bundeltje met de gedichten die worden voorgedragen vanavond. De avond begint 10 18.45 en eindigt om 21 uur. Vanaf de ingang van de begraafplaats rechtdoor lopen tot de aula en daar begint de route. het blijft droog (heel fijn!), trek iets warms aan en kom luisteren naar poëzie en troubadours. Parkeren met de auto kan voor de begraafplaats maar vanaf 18.00 uur is het betaald parkeren.
.
Bij een graf
De bloemen van plastic, vergeelde foto, plantjes dood.
Zo dood als jij.
Kopjes gebogen in strijd met de tijd, stenen los van
elkaar als eenheid, ongebroken stralend in de zon, rumoer
van een nabijgelegen balkon, het lied van een merel.
Gedachten bij hoe het was en wat je teweegbracht.
Gedachten boven materie, stilte doorbroken door
menselijk handelen, een gevleugelde aria.
Tegenstellingen liggen als as uitgestrooid hier los
en vast, stil in beweging, in altijd durende rust, levendig
doorbroken door het lied van een merel.
.
Nieuw gedicht
NAVO-top
.
De NAVO-top is voorbij. Ik woon om de hoek van waar deze top werd georganiseerd (met alle obstakels van dien zoals vier maanden een afgesloten doorgaande weg naar het centrum) in Den Haag. Toen ik daar een paar weken geleden langs liep, langs de plek waar nu de gebouwen die daar tijdelijk werden neergezet, worden afgebroken, kreeg ik inspiratie en daar is het volgende gedicht uit voort gekomen.
.
NAVO-top
.
Waar ik met mijn rechterwang tegen,
waar pas daarvoor nog in oorlogsglas mijn
woorden toch niet vereeuwigd, luisterde een
wijk naar de zware bastonen van helikopters,
in schijnbare veiligheid boven ons hoofd
hingen ze, muggen van de nacht
zo groot, in filmisch decor dat slechts zou duren.
Met lichte tred kon ik de geringe afstand
nooit overbruggen, omhaal moest er zijn
of gedoogd afstand houden om geen
argwaan of verwijdering,
ik woon daar nu eenmaal, mijn voetstappen zijn
niet illegaal, hoe kan ik hier niet zijn, verdwijnen
slechts, kortstondig maar ongewenst door beide kampen.
.
Daar zal ik zijn
Voordracht
.
Jaren geleden wilde ik een keer een gedicht schrijven dat vooral op ritme en muzikaliteit leunde, een gedicht vol assonanties, alliteraties, binnenrijm en dat vooral voortkwam uit allerlei associaties die bij me op kwamen. Dat gedicht, ‘Daar zal ik zijn’, is anders dan dat ik normaal schrijf maar het is om voor te dragen heel fijn. Er zit een flow in, een ritme en twee korte stops die het voordragen van dit gedicht tot een groot plezier maken.
Op 28 januari, middenin de Poëzieweek 2024 was ik gevraagd voor te dragen in de bibliotheek Holy (Vlaardingen), een van de vestigingen van de bibliotheek waar ik directeur van ben. Je begrijpt dat je dan geen nee zegt, vooral niet omdat ik dit podium en dit initiatief van harte steun. Meer dan 35 liefhebbers waren op deze middag afgekomen en ik droeg het gedicht ‘Daar zal ik zijn’ voor, niet wetende dat ik gefilmd werd.
Omdat de voordracht van dit gedicht op YouTube terug is te vinden en omdat ik dit gedicht nog niet eerder deelde op dit blog vandaag dan beide.
.
Daar zal ik zijn
.
Je schouders schokken als Schokland in de straffe westenwind
donderend vanuit het water op je ranke flanken spelen ze met
de seizoenen, je zoenen zijn zoeter dan het Suikerfeest en laten
me weten, dat eten van je schoot, dik makend lekker is en gekker
is dan het leven van de liefde (doe je aan de lijn?) en sterven van
verlangen naar je wangen en je lijf, vertrouwd op alle manieren
die ik ken, gehouwen uit het steen van beelden van weelde en toen
.
Draaf door mijn dromen in kleur en zwart wit, je zit als gegoten
in zadels van paarden van waarde, de manen geladen met de wind
die je voedt, die je vult en vervult en gaat liggen als de zon dooft,
je gelooft in de kracht van dat ene, dat unieke, maar gaat uit van
dat wat is verschenen, gelezen en gehoord, aangeboord door bronnen
van kennis van vrienden en familie –vader, moeder, zus- die ik niet
zie maar wel mag kennen uit je boeken die onverminderd zoek zijn
.
Ik vraag niet om meer of iets anders dan dat wat je mij schenkt,
loop niet om twijfels heen, verschijn vaker in het licht van hetgeen
jij beschijnt, verdwijn of kwijn niet weg voor jou – ik moet hier nu
eenmaal zijn – en schurk me, warm me aan je ogenschijnlijk ware
gedaante, laat het water stromen uit kranen over wegen en lanen in
beschutte straten, in putten en verlaten huizen in kieren en kluizen
want daar wil ik me bevinden, in de vaten van jouw bescheiden woning
.
Nieuw gedicht
Niet dansen
.
De vraag werd weer eens gesteld. Ik heb geen antwoord. Daarom dit gedicht.
.
Waarom ik niet dans
.
Wanneer ik niet dans, wanneer
muziek klinkt en om mij heen
lichamen mij verleiden om me
bij hen te voegen, dan klinkt in
mij een stem. Dans! maar steeds
als ik probeer te bewegen, me er
toe probeer te zetten, neemt iets
in mijn hoofd het over. Zet mijn
lichaam op slot. Zie ik mezelf op
de dansvloer, uitbundig, soepel,
ritmisch en opzwepend de menigte
betoveren. Zie ik, maar doe ik niets,
voel ik, maar beweeg ik niet, dans
ik, maar in werkelijkheid sta ik stil.
.
Nestdreiging
Grutto’s
.
Afgelopen zaterdag mocht ik in het kader van Ode aan Midden-Delfland een poëziewandeling verzorgen samen met dichter en collega Alja Spaan. De wandeling begon en eindigde in het leukste en kleinste dorpje van Nederland ’t Woudt. Tussen ’t Woudt en de daarachter lopende vaart de Zweth is in de beginjaren van deze eeuw een spaarbekken gevormd voor het geval er zoveel regen valt in Midden-Delfland en het Westland dat het water daar naar afgevoerd kan worden. Tot wel 90 miljoen liter water kan hier worden opgevangen.
In de tijd dat dit bekken niet als zodanig gebruikt wordt is het polderland of grasland en nestelen er grutto’s. Tijdens deze wandeling zijn we gestopt op de plek waar je een prachtig uitzicht hebt op dit bekken met daarachter, heel schilderachtig het dorpje ’t Woudt. Op het moment dat we daar stil stonden en we gedichten voordroegen streken er overigens een paar honderd ganzen neer die het bekken dus ook, vooral als foerageerplaats, hebben ontdekt. Het gegeven van de nestelende grutto’s heeft me geïnspireerd om speciaal voor deze poëziewandeling een gedicht te schrijven getiteld ‘Nestdreiging’.
.
Nestdreiging
Dat de vogels ons zouden volgen met
hun ogen, gedragen door de wind met
steeds uitweg naar elders, konden we
weten. De woorden die ze schreven
in hun vlucht waren waarschuwingen
aan elke passant, mens of dier. Waar
we omkeken was er ruimte in de lucht,
onbenut, maar altijd beschikbaar voor
een uitweg, alternatief of een snelle
uitbraak. Elke mogelijkheid instinctief
berekend op dreiging op de grond, als
ware het geen grutto’s maar haviken.
.
Collage
Nieuw gedicht
.
Collage
.
Geen ik die zich hier bevindt,
geen
.
jij waaruit kan worden waargenomen
hoe
.
wij ons hier wilden vormgeven,
door
.
structuren wilden laten bestaan. Hoe
uit-
.
geknipt papier in kleur, waarin zwart en
wit
.
de kleuren zijn, van oude tijden tot vroeger
nu
.
verschillend in hoofd en rest lichaam,
verlijmd
.
tot waar nu en ik en jij en straks de meetlat
zijn
.
waaraan herinneringen, zo kort, worden
afgemeten
.
in lengte, de verwachtingen reeds vele malen
voorbij
.
het eindpunt dat nooit komt, niet in zicht zal
komen.
.
Warme woorden
Nieuw gedicht
.
Warme woorden
,
Veel kunnen het er zijn, slechts enkele
halen de lijst van waaruit selectie
.
plaats vindt. Losgezongen van inhoud,
klinkers, medeklinkers of waardering
.
door deze of gene. Slechts zij die aan de
criteria voldoen mogen zich verheugen,
.
ballotage noch voorverkiezing wegen mee.
Uiteindelijk bepalen betekenis en klank
.
waar warme woorden aan voldoen. Zo is
parelmoer een mooi voorbeeld.
.
Moer, staal, elektrolytisch verzinkt, M10 *** Local Caption *** foto theo
Berekenend
Nieuw gedicht
.
Berekenend
.
Waarom een rentetabel mij fascineert,
een opsomming van dode cijfers.
.
Rangschikking mag dan belangrijk zijn
het afronden van getallen na de komma
.
doet het voor me. Lees in cijfers de
berekening van daden en verwachtingen,
.
nacalculatie is als voorspel zoals het
klaarzetten van reeksen. En dat dan
.
logisch gestructureerd met een aanhef
tot het laatste is-gelijkteken.
.
Nieuw gedicht
Natuurlijk!
.
Stadsgroei
.
Natuurlijk de stad!
Je houdt van de stad zeg je.
Die wasplaats van bezoedeling
met al dat vuil in de nerven van haar
rottend houten karkas.
.
Ondergronds groeien haar wortels
tot fijnmazige ecosystemen,
kloppende aders met om elke hoek
een bloedprop die stilstand veroorzaakt
waarbij een infarct uitblijft.
.
Vogels, maar vooral vliegtuigen bezien haar
immer uitdijende volslanke grenzen.
Na één lange hongerklop schrokt zij
omlanden op, een nieuwe buitengaatse dijk.
Natuurlijk, de stad!
.
Klimaatdichters
Poets for the Planet
.
In navolging van Poets for the Planet is een groep Vlaamse en Nederlandse woordkunstenaars ‘Klimaatdichters’ begonnen. Op hun website https://www.klimaatdichters.org/ leggen zij onder het kopje ‘Manifest’ uit waar zij voor staan, namelijk met poëzie in al haar verschijningsvormen voor een klimaatvriendelijke wereld strijden. Dat het de verkeerde kant op gaat met deze wereld mag duidelijk zijn. Ook dichters kunnen een bijdrage leveren aan een betere wereld waarbij de schoonheid van de taal wordt ingezet om mensen, lezers en luisteraars bewustwording bij te brengen over de staat van de wereld, en wat we er met zijn allen aan kunnen doen om tot een betere, schonere en mooiere wereld te komen. Of zoals staat te lezen in het manifest: “We willen mens en planeet verbinden en de individuele en collectieve verantwoordelijkheid versterken.”
Je zou kunnen zeggen dat dichters maar een kleine groep mensen aanspreken maar juist wanneer er steeds meer dichters dit doen, groeit de groep die aan wordt gesproken. Daarom kun je je aansluiten bij de Klimaatdichters, net zoals ik heb gedaan. Want het motto van de Klimaatdichters is: Wij schrijven de aarde niet af.
Op de website vind je verder een lijst dichtbundels, romans, theaterteksten alsook andere literaire initiatieven waarin het klimaat (of de natuur, de aarde) een grote rol speelt. Maar ook een agenda, een aankondiging van een dichtbundel vol klimaatpoëzie en een gedicht van de maand alsmede een smoelenboek van de deelnemende dichters. Als voorbeeld van wat woorden kunnen zeggen over natuur, het klimaat en het denken over hoe we daar mee om zouden moeten gaan, een nieuw gedicht van mijn hand getiteld ‘We sluiten de rivier’.
.
We sluiten de rivier
.
We sluiten de rivieren
leggen kanalen
en waterlopen onze wil
.
Het land luistert niet, de zeeën
geven niet mee
het bos geeft zich over
aan kap en brand
maar onkruid vergaat niet
.
Staal en beton, rubber
en plastic komen uit
natuurlijke bronnen
.
Na ons volgt geen zondvloed
slechts een liefdevolle inkapseling
ZICHTBAAR ALLEEN 