Site-archief
Het is stil
Gedicht
.
.
Het is stil
In mij, zoals het stil is
In het oog van een tornado
of hoe het voelt nadat
de dood getemd is
De wonderbaarlijke stilte
in de arena, na de onvermijdelijke
acceptatie van een nederlaag
Het woordeloos begrijpen in
stille aanwezigheid, een generale
pauze in een nieuw muziekstuk
Zo is het stil in mij
Nieuw gedicht: De wandeling
Liefdesgedichten
.
Als alles goed gaat (en waarom ook niet) komt zeer binnenkort mijn nieuwe E-bundel uit met liefdesgedichten met als titel XX-XY bij MUG books. Uiteraard is ook deze titel (net als Winterpijn) gratis te downloaden van de site van MUG books.Het zal een kleine bundel worden maar hier alvast een voorproefje van een nieuw gedicht De wandeling.
.
De wandeling
In het open veld kom je
ons niet tegen, we praten
over wandelen, hoe dat is
en zou kunnen zijn. Maar
wandelen dat doen we
nooit. Je kunt je afvragen
wat belangrijker is,
het doel of de wandeling
er naar toe. Wandelen is ook
niet meer dan van A naar B en
weer terug naar A. Zou het
dan toch de reis zijn, de wandeling
die tot nadenken zet, ons doet
verpozen, laat verlangen naar
meer of juist een excuus is
tot innig inactief beschouwen
.
Foto: Mandy Frediani
Nieuw gedicht
De eerste in 2015
.
Gewijd aan jou
.
Er ligt geen deken over ons,
het matras is onaantastbaar in
haar ondersteuning.
We hoeven dan ook niks, ik
heb de schuld en jij
de mooie ogen.
.
Tijd is slechts een obstakel
als je tijd ervaart. Staat zij
stil dan zijn er geen regels,
ontbreken waarheid en gebod,
is er geen god die ertoe doet,
slechts jij
en ik
.
Dracula
Gedicht uit 2012
.
In de afgelopen jaren heb ik wat geëxperimenteerd met stijlen en vormen en een aantal voorbeelden heb je op dit blog kunnen lezen. Hoewel ik vaker verhalend dicht was dit een poging om een heel verhaal (van Dracula) in een gedicht te vatten met tal van verwijzingen. Misschien niet de meest verfijnde poging maar ik wilde hem jullie toch niet onthouden.
.
Levenslang lezen
In plaats van in zijn kist, klimt de graaf
de trap op van zijn boekenkast. Nog maar
1897 te gaan, hij veegt wat bloed van zijn
mondhoek. De ijzersmaak van Transsylvanische
aderen staat hem tegen
Als een chemokuur verlengt het echter
zijn getunnelde leven. Nog maar 1897 te gaan
dan is zijn werk gedaan, zijn de regels genoten,
de hoofdstukken verorbert, een levenswerk
geschreven en gelezen
Vannacht, bij het doven van de zon, wanneer
de stoker van zijn onrust het vuur in hem
aanwakkert, zijn dorst naar leven hem voert
naar jonge maagden en middernachtelijke
verjonging, zal hij denken
aan de vele woorden die hem nog wachten, 1897
titels te gaan. Laat hem zijn hoofd neer leggen,
de vrees in de zwarte uren van de dag wegnemen.
Alles gelezen wat hij wilde, verslaafd aan bloed en letters
zelf een verhaal geworden
.
Regen in de woestijn
Nieuw gedicht
.
Regen in de woestijn
Het dorre land ligt hier voor mij
getekend door droogte na jaren
van dorst.
Diepe rafelige groeven
in de huid van moeder aarde
tekenen een wonderschoon
panorama zonder oases
Landschap met cactussen
en een droge wind die
maar niet lijkt te stoppen,
zucht naar een spatje regen
Mijn gieter kan de droogte niet
wegnemen, slechts op plaatsen
nieuw groen tot leven wekken
.
“Nieuw gedicht”
Polder
.
Soms lees ik in mijn (nog altijd uitdijende) poëziearchief dingen terug en dan kom ik weleens een gedicht tegen waarvan ik vergeten was dat ik het ooit geschreven heb. Soms is dat een gedicht dat ik gebruikt heb bij een poëziewedstrijd en van andere weet ik eigenlijk niet eens waarom ik hun bestaan vergeten ben.
Onderstaand gedicht ‘Polder’ is zo’n gedicht. Ik weet dat het ruim drie jaar oud is (dus eigenlijk geen “Nieuw” gedicht) maar dat is dan ook alles.
.
Polder
De lucht ligt hier stil, roerloos
tussen het riet, niet gezien
door mensenogen
de waterjuffer kruipt op het blad
van een waterplant, waant zich ongezien
het land waait met de trekvogels mee
golvend als een groene zee
slechts onderbroken door bomen
en opdringend struikgewas
tijd bestaat hier uit kleuren
van blauwgrijze seconden tot
rood doortrokken uren
waar het licht de lengte van het gras bepaalt
gaan seizoenen voorbij,
volgen denkbeeldige wijzers
de energie van het land
.
Foto: Henry Buter
Nieuw gedicht
Er is maar een weg
.
Omdat het alweer even geleden is dat ik werk van mezelf plaatste nu dan een nieuw gedicht.
Er is maar een weg
En een weg terug? vroeg ik
er is geen weg terug, alleen
afslagen te nemen
die de weg naar het einde
van je reis vertragen
dat is voortgang
we keken om ons heen
een labyrint aan wegen, paadjes,
sluiproutes en andere mogelijke
doorgangen
lag klaar om de weg terug
te laten wegglijden
In een mooie herinnering
en niet meer
Liefdesgedicht
XX-XY
.
Binnenkort verschijnt bij MUG books mijn tweede gratis E-poëziebundel XX-XY met louter liefdesgedichten. Uit deze bundel het laatste gedicht.
.
Laat maar
.
Laat het maar
je vlecht zijn of
je jasje, de gespen
van je riem en de
opdruk van je shirts
.
laat het ook
je mondhoeken zijn
die zich vormen naar
een klinkende lach,
je haar dat altijd anders zit
.
laat het de gesprekken
beheersen die we voeren
en soms abrupt worden
verbroken, met telkens
andere betekenissen
.
maar laat het nooit
zomaar, laat maar, niet
vanzelfsprekend of
terloops, laat het maar
zijn wat het is
.
Nieuw gedicht
Koppijn 17.30 uur
.
Bruutgebekte kleuter denkt zich
baas van de speelplaats
drie verdiepingen lager
.
goedlachse, alles met de mantel der moederliefde
bedekkende, verwekster van het kleine monster
staat schaapachtig lachend het geblaat van
dumkopf junior aan te gapen
.
een emmer koud water maar vooral de twijfel aan het doelwit
staat nog tussen droom en de rechtvaardigheid van
de daad. Helaas rinkelen de ramen in het huis van
de opvoeder in mij, nog na van het sluiten
.
koel ik mijn polsen in het water der wrake
.
Nieuw gedicht
Eigen werk
.
Na een week van de poëzie in bijzondere vormen en de poëzie van anderen nu een nieuw gedicht van mijn hand.
.
Daar zal ik zijn
.
Je schouders schokken als Schokland in de straffe westenwind
donderend vanuit het water op je ranke flanken spelen ze met
de seizoenen, je zoenen zijn zoeter dan het Suikerfeest en laten
me weten, dat eten van je schoot, dik makend lekker is en gekker
is dan het leven van de liefde (doe je aan de lijn?) en sterven van
verlangen naar je wangen en je lijf, vertrouwd op alle manieren
die ik ken, gehouwen uit het steen van beelden van weelde en toen
.
Draaf door mijn dromen in kleur en zwart wit, je zit als gegoten
in zadels van paarden van waarde, de manen geladen met de wind
die je voedt, die je vult en vervuld en gaat liggen als de zon dooft,
je gelooft in de kracht van dat ene, dat unieke, maar gaat uit van
dat wat is verschenen, gelezen en gehoord, aangeboord door bronnen
van kennis van vrienden en familie –vader, moeder, zus- die ik niet
zie maar wel mag kennen uit je boeken die onverminderd zoek zijn
.
Ik vraag niet om meer of iets anders dan dat wat je mij schenkt
loop niet om twijfels heen, verschijn vaker in het licht van hetgeen
jij beschijnt, verdwijn of kwijn niet weg voor jou – ik moet hier nu
eenmaal zijn – en schurk me, warm me aan je ogenschijnlijk ware
gedaante, laat het water stromen uit kranen over wegen en lanen in
beschutte straten, in putten en verlaten huizen in kieren en kluizen
want daar wil ik me bevinden, in de vaten van jouw bescheiden woning
.
ZICHTBAAR ALLEEN 