Dubbel-gedicht

.

Dubbelgedichten (die gedichten die ik plaats onder deze noemer en categorie) hebben gemeen dat ze over een zelfde thema of onderwerp gaan. In het volgende geval heb ik echter gekozen voor het begin van de zin als gezamenlijkheid, of beter gezegd de eerste twee woorden: Mijn kind.

De gedichten komen van Hester Knibbe (1946) en Esther Jansma (1958). Het eerste gedicht van Hester Knibbe is getiteld ‘Demeter’ en komt uit de bundel ‘Oogsten’ uit 2016 en het tweede gedicht is van Esther Jansma en is zonder titel en komt uit de bundel ‘Altijd vandaag’ uit 1998.

.

Demeter

.

Mijn kind is zoek en telkens weer

terecht. Zij laat zich lokken naar

de duisternis, hoe vaak ik haar ook

zeg: geen god die te vertrouwen is. Ook ik

.

sliep met een god, doorbrak daarmee

het ouderlijk verbod, maar bleef met teen

en hakken op de grond: er moest een kind

gevoed, hout in de haard en

.

aren op de aarde. Mijn dochter is

geen kind meer maar een vrouw die ’s winters

niet in huis te houden is, hoe kouder

het hier wordt, hoe verder zij

.

zich van het vuur verwijdert. Maar

op het uur van dooi komt ze

terug en danst met vlugge voeten

zoete vruchten uit de aarde.

.

 *

.

Mijn kind is een rivierkei, een pauze

voortgeduwd – dat klotsend holle

van steen op steen – door water.

Tot nu. Hier neergelegd.

.

En water is de tijd natuurlijk,

zacht massief waaronder slijt

wat weerstand biedt, stil ligt.

.

Verdriet: een lange, lange val naar zee.

.