Max Dendermonde

.

Als het gaat om erotische poëzie dan zijn er verschillende smaken. de een houdt meer van duidelijke taal, recht toe recht aan maar wel poëtisch en de ander houdt meer van beschrijvend, gebruik makend van bijzondere woorden en uiteraard ook poëtisch. Zo’n bijzonder woord is vagijn. Ik vind dat een prachtig woord voor het vrouwelijk geslachtsdeel, niet vulgair en toch duidelijk. Dus wanneer ik een erotisch gedicht lees waarin dit woord voor komt dan word ik meteen enthousiast.

In het gedicht ‘De huid kent geen woorden’ komt niet alleen dit voorkeurswoord terug maar wordt op treffende en poëtische wijze het liefdesspel beschreven. Het gedicht komt uit de bundel ‘Soms een paar uur van tweezaamheid’ uit 1987 van Max Dendermonde (1919 – 2004).

.

De huid kent geen woorden

.

Wij zijn naakt, liggen verloren over elkaar;

ik prijs verrukt het vochtige fluweel van haar dijen,

de gladde billen, de handkracht van haar vagijn en

wat zij daarbij doet met haar wang, tong, lippen, haar.

.

Hou je echt van me, liefste, echt? O ja o ja.

Je komt hier toch niet alleen om met me te vrijen?

Ook om wat ik ben? De boeken die ik lees en

hoe jij je kleedt, je hier woont, je praat. Is dat waar?

.

Al zo lang zo mateloos moe van de waarheid,

duffe adem, boertjes, winden, snurken in bed,

niets schoner dan een adembenemende leugen.

.

Ik voel wat zij doet met haar hand: het is paartijd,

weer komt een nieuw uur onder de oeroude wet

van huid, waarheid, die lust en leugen bevleugelt.

.