Jana Arns

.

Afgelopen weekend was ik wat aan het rond browsen op het wereldwijde interweb (naar aanleiding van een bericht over het feit dat er steeds meer Nederlanders een vorm van obesitas hebben) toen ik een al wat ouder artikel tegen kwam over fotomodellen in Frankrijk. Het artikel was uit 2015 en het ging over de Franse Tweede Kamer die maatregel had aangenomen die het inhuren van te magere modellen door modellenbureau’s en modehuizen strafbaar stelt. Verder worden ook boetes uitgevaardigd voor het vergoelijken van anorexia, de ziekte waarbij vooral meisjes zichzelf uithongeren om mager te zijn.

Toen ik dit las moest ik denken aan een gedicht dat ik ooit las over Anorexia Nervosa. Van wie het was wist ik niet meer dus ik heb even moeten zoeken maar ik heb het gevonden. Het betreft het gedicht van de Vlaamse dichter Jana Arns (1983) getiteld ‘A. Nervosa’ uit de bundel ‘Het is het huis dat niet goed alleen kan zijn’ uit 2019. In dit gedicht staat ook een mooie verwijzing naar ‘de voorbeeldmodellen’ die dus vanaf 2015 in Frankrijk verboden zijn.

.

A. Nervosa

.

Ons kind is bang voor suikerspinnen.

Het spiegelpaleis in haar hoofd is beslagen.

Zij is de schim binnen dit spookhuis.

.

Eten is hier hogere wiskunde

met rijstkorrels na de komma,

tafels gedekt met breuken.

.

Het model op de flatscreen juicht haar toe.

Samen snijden ze het brood van de korsten.

Lopen op eetsokjes over onaangeroerde borden.

.

Geen snoep in de gaatjes van haar tanden.

Zij is twaalf ribben,

aangelengd met water.

.