Site-archief
Chicago blues
Wouter van Heiningen
.
In het kader van vakantiegedichten vandaag een gedicht van mijzelf. Ik heb een aantal jaar geleden een drietal gedichten geschreven na een reis door de Verenigde Staten. Het gedicht hieronder ‘Chicago blues’ komt uit mijn bundel ‘Zoals de wind in maart graven beroert’ uit 2011.
.
Chicago blues
.
Deze stad ademt de blues
vlak onder de huid bijgezet
in het geheugen van schoonmakers
en slachters
.
hier trekt de gospel
van mond tot hart
en biedt zij troost
als bijvangst van de fles
.
het centrum als een pacemaker
die in een oud en versleten lijf
ligt te wachten op de laatste regel
uit een lied van Muddy Waters
.
‘You ain’t gonna trouble
poor me, anymore’
.
Poëzie in het Engels
Mijn gedichten op http://www.hellopoetry.com
.
Sinds kort ben ik actief op http://www.hellopoetry.com waar ik mijn gedichten (door mijzelf in het Engels vertaald) plaats. Soms pas ik de gedichten een weinig aan om het in het Engels beter te laten lopen of mijn punt wat duidelijker te maken. Inmiddels staan er 3 gedichten van mijn hand op de website. De laatst geplaatste was zelfs even trending topic (met meer dan 200 keer bekeken) maar dit kan ook komen doordat de meeste gebruikers in de Verenigde Staten wonen en ze daar in een andere tijdszone leven.
Uit mijn bundel ‘Zoals in maart de wind graven beroert’ heb ik de gedichten ‘Chicago Blues’, ‘Kerfstok’ en ‘The Big Easy’ vertaald en geplaatst. Hieronder het gedicht dat enige tijd trending topic was The Big Easy (over New Orleans).
.
At the third street on the left
from Bourbon Street,
the reddish brown waterline
follows us to the hotel
The sleek white walls appear
to be from ‘after Katrina’
like many here
In the spring sun
the pale green lies deserted
in the shadow of
a long line of soot
coughing cars
Where Sachtmo’s park
seems forgotten
after cleaning and renovation
is the home of this
other musician with worldly
allure, like a fresh blueberry
on a flat beaten hill
full of loose ends
.
The Big Easy
Bij de derde zijstraat links
vanaf Bourbon street,
loopt de roodbruine waterlijn
met ons mee
tot aan het hotel
De strak witte muren blijken
ook op deze plek van ‘daarna’
zoals zoveel hier
In de bleke voorjaarszon
ligt het vale groen verlaten
onder de rook van
een lange rij roet
hoestend blik
Waar Sachtmo’s park
vergeten lijkt
na schoonmaak en renovatie
ligt het woonhuis van
die andere muzikant met wereldse
allure, als een verse bosbes
op een platgeslagen heuvel
vol losse eindjes
.
.






