Levi Weemoedt

.

Als er één medicijn is tegen de algehele malaise waarin we ons door het Coronavirus bevinden, dan is het de poëzie van Levi Weemoed wel. Zwarte humor, melancholie en een heerlijk in en in pessimistische kijk op het leven die vrolijk maakt en opgelucht stemt; zo erg is het dus allemaal nog niet.

In de bundel ‘Gelukkig lijden’ buit 1977 staat een prachtig gedicht dat heel mooi aansluit bij de situatie op de scholen van vandaag de dag. Dus zonder verder commentaar hier het gedicht ‘Krijtwit’.

.

Krijtwit

.

Als meester Weemoed eens een uurtje vóór komt lezen,

zit heel de klas met doodsverstijving in de bank;

en bij: ‘ Het Jongetje Dat Nimmer Zou Genezen’

barst een orkaan los van gejammer en gejank.

.

Zie hoe de kind’ren kwijnend sloffen door de gangen

en hunk’rend loeren naar een koele kapstokhaak,

terwijl een enk’le al verdachte loopjes maakt

om zich aan capuchon of mutsje op te hangen.

.

Is het zijn piepstem? Komt het door zijn dode ogen

die op twee steeltjes tikken tegen ’t brillenglas?

Of is ’t de grap dat hij zijn bochel kan verhogen

tot boven ’t bord, onder zijn zwarte pandjesjas?

.

Hoe komt het dat veel ouders hem niet mogen

terwijl hij, kind nog, toch zo’n knuffeldiertje was?

.