Site-archief
Papa Says It Won’t Hurt Us
De allereerste readymade
.
“Wat is het verschil tussen een ketchup label, en een gedicht?” Dat is wat dichter Ivor Unsk zich in 1915 afvroeg. De Russische immigrant Unsk, een onbekende dichter en drinkgezel van Marcel Duchamp, was degene die de oorspronkelijke readymade bedacht.
Toch werd deze vorm van readymade poëzie destijds niet geaccepteerd door de literaire wereld. Hoe fanatiek en luidruchtig en met argumenten, Unsk deze nieuwe vorm van poëzie ook verdedigde. De ondertekening van een gedicht door de dichter, de plaatsing in een literair tijdschrift, de bijbehorende aandacht van de lezer, dat maakt dat de de poëzie zich nestelt in de geest.
“Reclames voor schoensmeer, sigaretten, of revolvers zijn een naadloze weerspiegeling van de industriële massaproductie en moderniteit bevat een alledaagse waarheid die de dichter, gebogen over zijn typemachine, nooit kan benaderen. De titel van een gedicht kan niet concurreren met een krantenkop in de aandacht van de geest van de moderne mens.” Zo stelde Ivor Unsk in 1915.
Hoewel Marcel Duchamps beroemd werd met zijn readymade kunst kun je stellen dat Unsk in feite de grondlegger was van deze vorm van kunst (en dus ook poëzie). Toen het gedicht ‘Papa says it won’t hurt us’ werd gepubliceerd in ‘The Southwest Review’ werd het met de grond gelijk gemaakt door de critici.
De ironie wil dat Unsk in 1916 werd dood geschoten door een Iver Johnson revolver na een mislukte inbraak (hij had gok- en drankschulden) waardoor dit het enige gedicht is dat er van Unsk bekend is.
Hieronder de oorspronkelijke advertentie van Iver Johnson revolvers en de readymade die Unsk daarvan maakte.
.
Op de dag (vandaag) dat in de Volkskrant een heel artikel verschijnt over het porceleinen urinoir van Marcel Duchamps (en waar dat ding gebleven is) post ik dit stuk (dat ik begin van deze week al schreef (toeval bestaat niet). Hoewel het oorspronkelijke Amerikaanse artikel heel echt leek, blijkt dit een geval van ‘alternative facts’, of een hoax. De auteur van dit artikel over Ivor Unsk blijkt Eric Kuns en het is dus allemaal bedacht. Desalniettemin vind ik het een mooi (bedacht) verhaal en als readymade zeker niet slecht!
Poetry in motion
New York, 1992
.
Bij Poetry in motion moet ik altijd denken aan het lied van Johnny Tillotson uit 1960. Weliswaar ver van voor mijn tijd, maar het is zo’n liedje dat, als je het eenmaal gehoord hebt, blijft hangen. Verrassend was het dan ook toen ik surfend op het wereld wijde web de term Poetry in motion tegenkwam als een heel ander gegeven. In 1992 werd door de MTA (Metropolitan Transportation Authority) in New York, in navolging van een zelfde project in London, Poetry in motion geïnitieerd.
Samen met de Poetry Society of America werden gedichten geselcteerd om op borden in het openbaar vervoer aangebracht te worden. De eerste gedichten waren: “Crossing Brooklyn Ferry” van Walt Whitman, “Hope is the Thing with Feathers” van Emily Dickinson, “When You Are Old” van William Butler Yeats, en “Let There Be New Flowering” van Lucille Clifton. In de eerste 10 jaar werden de gedichten geplaatst op een bord dat, door de tegelstructuur, verwees naar de metrostations van New York.
In de loop van 10 jaar werden meer dan 150 gedichten en dichters op deze manier getoond aan de inwoners van New York. Niet alleen Amerikaanse dichters maar internationaal bekende namen kwamen (in vertaling) op deze manier in het openbaar vervoer terecht.Het initiatief werd menigmaal bekroond. Na 2012 werd een nieuwe look geïntroduceerd. Hiervan enige voorbeelden:
Personal touch and poetry
Anthony Pierson
.
Op het web kwam ik per ongeluk op een website waar een verhaal was geschreven over de helende kracht van de ‘aanraking in combinatie met poëzie’.
Anthony Pierson is een verpleger in een ziekenhuis waar hij werkt op een afdeling waar onder andere comapatiënten worden verpleegd. Tijdens een nachtdienst was hij bij een patiënt die in coma had gelegen en daar tijdens zijn dienst langzaam uit kwam. De patiënt kon niet bewegen of communiceren. Gedurende de dienst hield hij de hand van de comapatiënt vast en met zijn andere hand maakte hij een tekening waarin een gedicht was verwerkt.
Als de patiënt onrustig werd verhoogde hij de warmte en de druk van zijn hand op die van de patiënt. Tegen de ochtend toen zijn dienst erop zat was de tekening klaar en kreeg hij contact met de patiënt. Veel meer dan naar elkaar het vredesteken maken was het niet maar er was communicatie. Later kreeg hij de zorg over hem toegedeeld en de eerste keer dat ze elkaar weer zagen maakt de patiënt het vredesteken tegen Anthony.
Een mooi verhaal over hoe aanraking kan helpen bij een ziekteproces, maar uiteindelijk gaat dit blog over poëzie daarom de tekening en een deel van het gedicht dat Anthony schreef.
.
You may not know it,
but I am the lost and lonely poet.
My eyes may blankly stare and my face sag long,
but I assure you, I am alive inside.
Just hold my hand and you will see
there is a yet fire raged in me.
Do not give up hope my one and only friend,
for you will find me again in the end…
.
Het hele verhaal staat op: http://intermountainhealthcare.org/blogs/2014/12/using-the-power-of-personal-touch-poetry-art-help-a-patient-find-peace/
Oud gedichtje
Van voor 2008
.
Ergens uit de jaren ’80 van de vorige eeuw een gedichtje van mijn hand.
.
Verwarring
.
Slaap je niet
dan toch in een roes
.
laat je schrijfsels,
je ingehouden bedenksels,
glimlachende sculpturen
mijn revue passeren
.
en kan ik enkel
gissen
naar wat ik hoop
.
Art by Julie Tremblay (reflections)
Words do come easy
Ebon Heath’s visuele poëzie
.
Ik kom niet goed uit mijn woorden. Kent u die uitdrukking? Nou Ebon Heath komt heel goed uit zijn woorden want zij vormen de basis van zijn visuele poëzie of typografische mobiles. Ebon Heath is een van de meest veelbelovende kunstenaars van het moment en zijn kijk op typografie is pure visuele poëzie. Woorden zien er verbazingwekkend uit, ze vormen hun eigen structuren, ze dansen en bewegen en toch staan ze stil. In het universum van Ebon Heath, kruipen woorden uit hun schulp, gaan ze leven levend en vertellen ze ons hun verbazingwekkende verhalen.
Op de vraag hoe Heath tot deze vorm van visuele poëzie is gekomen antwoord hij in een interview op: http://www.yatzer.com/1690_ebon_heath_and_his_visual_poetry : “Deze visuele reis begon als een liefdesrelatie met letters en een vraag: hoe kunnen we onze typografische taal met de lichamelijkheid van onze lichaamstaal laten fuseren? Ik wil dat mijn taal springt, schreeuwt, fluistert en danst, versus het platte, dode en slapende, om te worden gebruikt en weggegooid, zonder zorg voor haar ingewikkelde schoonheid van vorm, functie en betekenis.”
Ebon Heath woont en werkt in Brooklyn, Berlijn en Bali. Meer van zijn bijzondere werk is te zien op zijn website http://listeningwithmyeyes.com
.
Ierse poëzie
The poetry project
.
In het kader van het Ierse voorzitterschap van de EU, presenteert Ierland zich in het bijbehorende programma Cultuur zich op een bijzonder manier. Elke maandagochtend wordt op de website http://thepoetryproject.ie/ een gedicht geplaatst of ge-upload met bijbehorende video illustraties om de literaire en visuele creativiteit van Ierland te benadrukken.
Op deze manier is het mogelijk om gedurende een half jaar elke week weer, het werk van toonaangevende en opkomende kunstenaars en dichters te volgen en op deze manier Ierland te ontdekken. Onder het motto: word geraakt, geïnspireerd en geboeid heeft dit al tot een groot aantal video’s geleid. Ze zijn allemaal te zien en te lezen op de website.
Hieronder een voorbeeld van dichter Iggy McGovern en videokunstenaar Anne Ffrench.
.
Klik deze link aan The Irish poem is en bekijk de video.
.
ZICHTBAAR ALLEEN 