Site-archief
Gastblog
Dans en poëzie
.
Afgelopen week bezocht ik twee dansvoorstellingen van Club Guy & Roni. Met hun jaarlijkse ‘Club Invites’ nodigen ze dansmakers uit om nieuw werk te maken. Dit keer choreograaf / lichtontwerper Barnaby Booth met een grappige dansvoorstelling gebaseerd op comedyshows, en het makersduo Lunatics & Poets (Anna Jacobs en Hanna van der Meer). Zij zijn geen dichters in de letterlijke zin van het woord, maar ze creëren poëtische voorstellingen en laten zich daarbij inspireren door filosofen en dichters. Het duo staat bekend om hun indrukwekkende decor- en kostuumontwerpen en hun filmische beeldtaal.
In de voorstelling ‘Village Storm’ lieten ze zich leiden door filosoof René Girard over ‘geleende’ verlangens en de zoektocht naar een eigen identiteit. Verlangens die in de mens verankerd zijn, maar ook verlangens die door de wereld om ons heen worden opgedrongen, aangewakkerd door reclames en celebrity-cultuur. Ze baseerden hun voorstelling op de dichtbundel ‘A Village Life’ van Louise Glück, die in 2020 werd bekroond met de Nobelprijs voor de Literatuur.
Daarom van de Amerikaanse dichteres Louïse Elisabeth Glück (1943-2023) het gedicht Crossroads.
.
Crossroads
.
My body, now that we will not be traveling together much longer
I begin to feel a new tenderness toward you, very raw and unfamiliar,
like what I remember of love when I was young —
.
love that was so often foolish in its objectives
but never in its choices, its intensities
Too much demanded in advance, too much that could not be promised —
.
My soul has been so fearful, so violent;
forgive its brutality.
As though it were that soul, my hand moves over you cautiously,
.
not wishing to give offense
but eager, finally, to achieve expression as substance:
.
it is not the earth I will miss,
it is you I will miss.
.
Dit was het tweede gastblog van Marianne.
.
De liefste
Louise Labé
.
In de bundel ‘de liefste’ onsterfelijke liefdesverzen uit 1990, samengesteld en vertaald door Paul Claes, staat een prachtig liefdesgedicht van Loise Labé. Deze Louise Labé (1526 – 1566) was een Frans renaissancedichter, schrijfster van amoureuze sonnetten en salonnière (deelnemer aan literaire salons, bijeenkomsten (meestal bij iemand thuis) waar verschillende schrijvers, dichters, filosofen en kunstenaars elkaar regelmatig ontmoeten om literatuur, poëzie, filosofie en soms andere (beeldende) kunsten en politiek te bespreken).
Louise Labé was samen met dichter Maurice Scève het middelpunt van een groep dichters, de Ecole de Lyon. Rond Labé verzamelden zich andere vrouwelijke dichters als Pernette du Guillet. In de bundel ‘De liefste’ staat het volgende sonnet van haar dat ik hier met jullie wil delen.
.
Kus mij, kus mij opnieuw en blijf me kussen:
Geef mij van je waanzinnigste er een,
Geef mij van je aanminnigste er een,
Ik geef er vier weer die niet zijn te blussen.
Wat klaag je? Kom, laat mij je lijden sussen,
Ik geef er jou tien andere meteen.
Wij mengen onze kussen kussen zacht dooreen
En vinden in elkaars genot intussen.
Zo vangt voor elk een dubbel leven aan.
Elk zal in zich en in zijn vriend bestaan.
Laat, Liefde, mij van deze dwaasheid dromen:
Steeds voel ik wrevel om dit kalm bestaan,
En ik ben nooit geheel en al voldaan
Indien ik uit mezelf niet los kan komen.
.
Rainer Maria Rilke
De Zwaan
.
Rainer Maria Rilke (1875 – 1926) wordt als één van de belangrijkste lyrische dichters gezien in de Duitse taal. Naast gedichten schreef Rilke proza en brieven.Zijn omvangrijke briefwisselingen vormen een groot deel van zijn literaire nalatenschap. In 1894 debuteerde hij met de poëziebundel Leben und Lieder waarna nog vele dichtbundels volgden.
In zijn poëzie is de filosofie van de tijd waarin hij leefde duidelijk aanwezig. De filosofen Schoppenhauer en Nietzsche hebben hem in het bijzonder geïnspireerd. Deze filosofie rekent aan de ene kant af met de vanzelfsprekendheid van het westelijke christendom en aan de andere kant rekent het af met de (toen) moderne natuurwetenschappelijke verklaringen van de werkelijkheid.
Rilke werd vele malen in het Nederlands vertaald. Uit ‘Nieuwe gedichten. het andere deel’ uit 1998 hier het gedicht ‘De zwaan’.
.
De Zwaan
.
Deze last: door wat nog ongedaan is
als gebonden, zwaar je weg te gaan,
lijkt de lompe gang die van de zwaan is.
.
En het sterven, geen contact meer maken
met de grond waarop wij daaglijks staan,
lijkt op zijn beducht te water raken -:
.
in het water dat hem zacht ontving,
dat als blijdschap in herinnering
stroom na stroom onder hem door laat gaat,
nu ’t hem stil, oneindig zelfbewust,
als maar mondiger en meer gerust,
vorstlijker behaagt om voort te gaan.
.
ZICHTBAAR ALLEEN 