Ruth Lasters

.

Het hebben van veel poëziebundels is om vele redenen een vorm van geluk. Omdat het er zoveel zijn kun je blind een bundel uit je kast pakken en dan is de kans groot dat wat je ervaart, dat wat je leest, voor de eerste keer is. In mijn kast staan verschillende jaargangen van ‘De 100 beste gedichten’ voor de VSB Poëzieprijs. In die van 2017, waar Francine Houben de keuze van de gedichten verzorgde, staan onder andere een aantal gedichten van de Vlaamse dichter en schrijfster Ruth Lasters (1979) uit haar bundel ‘Lichtmeters’ uit 2015.

Ik bleef hangen bij de gedichten van Ruth door het gedicht ‘Afstand’. Op de een of andere manier heeft het woord afstand de afgelopen twee jaar een andere en meer geladen betekenis gekregen. Daarover in dit gedicht uiteraard geen woord maar met die nieuwe betekenis in het achterhoofd leest dit gedicht ineens heel anders.

.

Afstand

.

Ik zocht een instrument om de afstand tussen mezelf en de anderen

te meten, zoals een stapel borden, die ik tussen sommigen en mij

.

in duwde als was er een strijd om de scheefst gegroeide bordentoren

die alsnog overeind blijft. Bij anderen hielde ik het porselein gewoon

.

voor mij als een voorbarige gift van vast ooit nodige verzoening. Bij jou

halveerde ik de stapel tot twee gammele krukjes waarop wij

.

het hadden over dat het gek is: dat je toen je jong was veel met anderen

gemeen hebben soms zag als bedreigend voor je eigenheid, terwijl je

.

als je ouder bent net vreest om nooit bijna ophefbaar volkomen –

als een groezelig bord onder een melkkom voor

.

de katten.

.