Het glazen olifantje
Absurdistische poëzie
.
Deze week kreeg ik de absurdistische vertelling ‘Twee luitenanten’ onder ogen van Stefano Keizers (pseudoniem van Gover Meit, 1987). Wie Stefano weleens gezien of gehoord heeft weet dat de term absurdistisch hier op geen enkele manier overdreven is. Stefano Keizers is cabaretier en hij won de 29e editie van het Concours om de Wim Sonneveldprijs op het Amsterdams Kleinkunst Festival. Ook creëerde hij voor zijn alter ego een biografie waaruit eens des te meer blijkt hoe absurd zijn wereld is. Zo zou hij geboren zijn in 1984 in Yaoundé in Kameroen, woonde hij in zijn jeugd in verschillende landen, was hij getrouwd met ‘zeilmeisje’ Laura Dekker en was hij directeur van een keramiekfabriek in China.
Maar terug naar ‘Twee luitenanten’. Dit boek is een soort dwarsligger op groot formaat, dat wil zeggen dat je het niet leest zoals je gewoonlijk een boek zou lezen maar over de lange kant. Het boek bestaat uit allerlei losse stukken , tekeningen, korte overpeinzingen (het hoofdstuk Orakel LXXII bijvoorbeeld bestaat uit een enkele regel: Ik wil dit hoofdstuk wel schrijven maar ik ben er te lui voor) en enkele gedichten.
Omdat dit blog over poëzie gaat wilde ik daarom uit dit boek het gedicht ‘Het glazen olifantje’ hier plaatsen omdat het zo heerlijk feitelijk nergens over gaat en daarom toch zo grappig is.
.
Het glazen olifantje
.
Het glazen olifantje liep met zijn vrienden over de prairie
Het was een koude nacht
In de prairie daalt de temperatuur na zonsondergang
Bijna net zo snel als in de woestijn
.
Het glazen olifantje liep met zijn vrienden over de randen
Zoals de rand van de lichtbak van een Chinees restaurant
Hoewel de neonletters bedoeld waren om reclame te maken
Brachten ze veel sfeer in de straat, en kleurden ze het landschap
.
Het glazen olifantje liep met zijn vrienden over luifels
Bijna alle rook die je inademt is slecht voor je
Op bijna alle meubels met een vierkante bovenzijde
Wordt weleens iets neergezet met een ronde vorm
.
Ik zou graag een keer parachutespringen
Liefst uit een vliegtuig, en liefst zonder begeleiding
Het schijnt alleen heel duur te zijn, dus ik wacht er nog maar even mee
Misschien krijgen we korting als we met een grote groep vrienden tegelijk gaan
.
Foto: Cooper Seykens voor JFK)
Geplaatst op 27 april 2019, in Favoriete dichters, Literaire kunst en getagd als 1987, 29ste editie, absurdistisch, absurdistische poëzie, absurdistische vertelling, alter ego, Amsterdams Kleinkunstfestival, biografie, boek, cabaretier, China, Concours, Cooper Seykens, dichter, dwarsligger, foto, gedicht, gedichten, Gover Meit, Het glazen olifantje, illustraties, JFK, Kameroen, keramiekfabriek, Laura Dekker, overpeinzingen, poëzie, pseudoniem, schrijver, Stefano Keizers, tekeningen, Twee luitenanten, Wim Sonneveldprijs, Yaoundé, zeilmeisje. Markeer de permalink als favoriet. 1 reactie.
ZICHTBAAR ALLEEN 
“in dit gedicht laat Stefano Keizers zijn verlangen naar het – onbereikbare – Oergevoel spreken, bijna extatisch (de randen van de Chinese lichtbak), alsmede, na gebruik van enige geestverruimende middelen (de rook…) de ambigue houding tegenover het levenseinde. Enerzijds aantrekkelijk, maar ook afschrikwekkend (de prijs)…”
tamelijk DaDa.