Site-archief
Twitterlijst
Dolf Jansen
.
Jaren geleden was er een website waarop je lijsten kon bekijken van Twitter accounts per onderwerp Twittergids.nl Je kon dan in Nederland op Dichter zoeken en dan kon je precies zien welke Twitteraccount met het woord Dichter in de informatie de meeste volgers had. Zelf heb ik nog even in dat lijstje gestaan maar ergens onderaan. Wat opvallend was in die lijst was dat de meeste dichters ergens maximaal zo’n 2000 -3000 volgers hadden maximaal maar dat er één met kop en schouders bovenuit stak en dat was Dolf Jansen met maar liefst 128.600 volgers. En het klopt, in de account informatie van Dolf Jansen staat naast grappenmaker, grootspreker en hardloper ook dichter vermeld. En het is ook duidelijk dat het enorme aantal volgers waarschijnlijk niet op zijn dichterschap is afgekomen maar op zijn populariteit als cabaretier en ‘grappenmaker’ maar toch.
De categorie Dichter staat niet op de homepage van de Twittergids.nl en helaas is de zoekfunctie op deze website verdwenen (het was best handig om op dichters te zoeken om te volgen) en is het niet meer mogelijk om op die manier naar (mogelijke˜) dichters of volgers te zoeken om zelf te gaan volgen. Van Dolf Jansen bezit ik een bundel getiteld ‘Gedichten om te huilen’ uit 2005 met als ondertitel Gedichten en liedteksten.
In deze heel aardige bundel is goed te lezen waar de dichter Jansen goed in is; in observeren en in in mooi rijmende (en niet rijmende) gedichten over wat hem allemaal opvalt in het leven. Als voorbeeld een mooi gedicht over (wat ik denk dat) zijn kind (moet zijn) getiteld ’22 mei 5 over 5′.
.
22 mei 5 over 5
.
je weet niet dat ik je zag:
hangend uit mijn zolderraam
overbrugt mijn blik
de 100 meter naar jou
in een tel
een moment
een oogopslag
.
je voert de eendjes langs het water:
je bent alleen gegaan
met je zakje brood
in je felgroene jasje
twee keer keek je nog om
toen niet meer
.
de eendjes vinden je lief:
verdringen zich aan je voeten
ik fluit
je hoort me wel maar ziet me niet
een traan drupt van mijn wang
zo in de dakgoot
.
god wat ben je nog klein
god wat ben je al groot
.
Stenen voor het begin
Fleur Bourgonje
.
De Nederlandse schrijfster en dichter Fleur Bourgonje werd geboren in 1946 in Achterveld. In 1968 vertrok ze naar Parijs, eind 1970 naar Zuid-Amerika. Ze woonde tijdens de regeringsperiode van Salvador Allende in Chili, daarna in Argentinië, tot ook daar een militaire staatsgreep een eind aan haar verblijf maakte. Eind 1976 vestigde ze zich in Venezuela. Gedurende deze jaren bereisde ze heel Midden-en Zuid-Amerika.
Bourgogne schrijft naast romans en gedichten ook lyrische en hoorspelen. Haar werk werd o.a. vertaald in het Duits, Engels, Frans, Italiaans, Spaans, Servisch en Bosnisch en voor haar literaire werk ontving ze meerdere nominaties en prijzen.
Ze noemt zichzelf een buitenstaander die het liefst mensen en gebeurtenissen observeert. Als vanuit een vogelvlucht overzicht houden en de betrekkelijkheid der dingen inzien. Haar leven noemt ze een biografie: “De werkelijkheid blijft hetzelfde, maar hoe ik deze ervaar verandert. Daardoor zijn mijn herinneringen altijd gekleurd.”
In 1987 verscheen bij uitgeverij Meulenhoff de bundel ‘Stenen voor het begin’ haar poëziedebuut. Rogi Wieg schreef in een recensie over deze bundel: De toon van dit werk is goed, gedreven, maar veel gedichten blijven vaag en lijken slechts een aanzet. Poezie met veel licht, stenen, tijd en ruimte. Goede regels, maar de essentie blijft onduidelijk: ‘Woorden alleen, niet/het verhaal;/niet de bomen,/wel het bos.’
Uit deze bundel koos ik het gedicht ‘Het huis’.
.
Het huis
.
De plant is over het balkon gegroeid,
de kale stam rust op de rand.
Zwaar van venijn
buigt haar bloem
naar de straat,
waar ik sta, vandaag.
.
Hoe kan een cactus voortbestaan,
bloeien in niets,
in leegte
na de vlucht.
.
Waarom overleeft een plant
wat in mij is doodgegaan.
.
An
Herman de Coninck
.
In april 2016 ben ik gestopt met het, elke zondag, plaatsen van gedichten van één van mijn favoriete dichters aller tijden Herman de Coninck. Maar telkens als ik voor mijn boekenkast sta met dichtbundels trekken zijn bundels mijn aandacht. Dan neem ik ze één voor één ter hand, blader en lees er wat in en zet ze terug. En soms, zoals vandaag, denk ik; ik ga er gewoon weer een plaatsen.
Op de onvolprezen website http://www.dbnl.org/ staat te lezen over de bundel ‘Schoolslag’ uit 1994:
“De Coninck is een dichter die zichzelf van nature tegenspreekt, in de rede valt, corrigeert. Hij moet wel iemand zijn die waarheden in het algemeen en ook zijn eigen waarheden wantrouwt. Dat heeft zo zijn consequenties voor zijn poëzie. Van grote onderwerpen ziet hij de ontnuchterende details, triviale kleinigheden brengen hem tot visioenen. Die wisselwerking levert karakteristieke gedichten op.”
In het gedicht over An ‘1971’ (dat gaat over zijn bij een ongeluk overleden vrouw An en hun zoon Tom) is de Coninck heel persoonlijk en zelfs wat afstandelijk in één gedicht. Hij ondergaat en hij observeert. Mede daarom bleef mijn oog hangen op dit gedicht.
.
1971
Verliezen lukte beter: daar heb ik ternauwernood
één dichtbundel over gedaan. Ik won
de Prijs van de Vlaamse Provinciën met jouw dood.
Ik herinner me vooral dat ik mijn bril niet vinden kon.
Die lag naast de auto op de grond. Eerst vond
ik hem, het was een nieuwe, dan jou.
Dank zij die bril kan ik je nog steeds zien.
Na een eeuwigheid, misschien.
een minuut of twee, wees een vrouw naar het gras:
kijk, een kindje. Oja, dat hadden we ook. Snel mond
op mond. Tom gillen als vermoord. Dat leek me gezond.
Pas toen besefte ik hoe stil het voordien was.
Ik dacht: zal ik eens proberen te huilen?
Het lukte. Dat kwam de volgende dagen goed van pas.
.
ZICHTBAAR ALLEEN 